نقد سریال It's ok it's love(مشکلی نیست این عشقه)2014
شخصیت ها:
جانگ جائه یول:پسری 30 و خورده ای ساله و نویسنده ای بسیار موفق و مجری رادیو.جذاب و جنتلمن.
جی هه سو:دختری 30 و خورده ساله و روانپزشکی ماهر.خوش برخورد و باشخصیت.
جو دونگ مین:مردی میانسال و روانپزشک و ارشد هه سو.مسئولیت پذیر و حامی اطرافیانش.
پارک سو کانگ:پسری حدودا 30 ساله و کارگر کافی شاپ.
داستان سریال:
هه سو،سو کوانگ و دونگ مین باهم هم خونه هستن و هرکسی زندگی و مشکلات خودشو داره.هه سو اختلال روانی داره که به خاطر اتفاقی در بچگیش نمیتونه با مردا رابطه داشته باشه.سو کوانگ بیماری به اسم سندروم تورت داره و وقتی فشار روانی زیادی بهش وارد میشه حرکاتش دست خودش نیست و به خودش آسیب میزنه.دونگ مین هم درگیر زندگی مشترکش که خراب شده هست و زنش باهاش قهر کرده و به خارج رفته.از طرف دیگه نویسنده موفق و معروفی به اسم جانگ جائه یول داریم که از نظر بقیه همه چی تمومه و هیچ مشکلی نداره ولی در واقعیت زندگی جائه یول بر اثر اتفاقاتی بدون اینکه خودش بدونه در شرف نابودی کامل قرار داره.اتفاقاتی میفته که در نهایت جانگ جائه یول هم خونه 3نفر دیگه میشه و اتفاقات تلخ و شیرینی در این خونه بین این چندنفر به وجود میاد که شیرینیش به عاشق شدن جائه یول و هه سو و تلخیش به آشکارشدن حقایق تلخ راجع به جائه یول مربوط میشه که باید دید چه حقایقی هستن.....

نقد سریال:
به نظر من این سریال یکی از بهترین سریال ها در ژانر روان شناسیه که منطقی به بیماری های موجود در سریال و درمانشون میپردازه.داستان عاشقانه ای روایت میشه که کمی هم طنز به اون اضافه شده ولی فقط حکم تلطیف فضا رو داشت و گرنه طنز سریال من رو حتی یه ذره هم نخندوند پس به هوای ژانر طنز سراغش نیاین.
هرکسی سریال کره ای زیاد دیده باشه وقتی این سریال رو ببینه متوجه میشه که فضاش خیلی به سریال کره ای نمیخوره و کمی به فضای سریال های غربی و هالیوودی نزدیکه البته نه از نظر صحنه بد و غیر اخلاقی،از نظر دیالوگ ها و روابط.نسبت به سریال های دیگه خیلی بازتر راجع به مسائل جنسی و رابطه بین زن و مرد صحبت میشد.از طرف دیگه هم خونه شدن 1 زن مجرد با 3 مرد مجرد دیگه اونم درحالی که همشون یه زمانی عاشق اون یکی بودن چیزی نیست که خیلی تو کی دراما شاهدش باشیم حتی این که یه دختر با دوست پسرش به هم بزنه و بعد از یه مدت که هردوشون با آدمای جدیدی هستن بشینن پیش هم و گل بگن و گل بشنون زیادی غربی به نظر میرسه و برای بیننده باسابقه کی دراما محیط جدیدیه.پسندیدنش هم سلیقه ایه ولی من که این فضا رو تو سریال کره ای نمیپسندم.حتی من شخصا عاشقانه ش رو هم خیلی دوست نداشتم و به نظرم زن و مرد داستان به هم نمیومدن.طنزش هم حرفی واسه گفتن نداشت اما با همه این تفاسیر انصافا کار خوش ساختی در ژانر پزشکی و روان پزشکیه.

بیشتر از هرچیزی پیام هایی که سریال به بیننده منتقل می کرد منو به خودش جذب کرد که چند موردش رو میگم:
1.هرکسی میتونه به بیماری روانی مبتلا بشه و ربطی هم نداره که چقدر آدم موفق و درست و حسابی باشه و چه جایگاهی داشته باشه.این اتفاق اصلا مایه شرمندگی نیست چون میتونه برای هرکسی پیش بیاد.
2.همه آدما فکر میکنن از نظر روحی و روانی سالمن و همین که تو کار خودشون موفق باشن نشون میده هیچ ناهنجاری روحی در وجودشون ندارن اما این اصلا درست نیست(با تموم وجودم این حرف رو قبول دارم.خیلیامون اختلال روانی داریم و نمیدونیم)
3.اتفاقات بد که در بچگی و دوران نوجوانی و بلوغ برای انسان پیش میاد به شدت میتونه در روحیه ش تاثیر بذاره و در سال های بعد کم کم در وجودش رشد کنه و آروم آروم آدم رو از پای در بیاره.
4.سرکوب کردن احساسات و خودخوری کردن برای روح و فکر آدم بدترین چیزه و خیلی از بیماری های روحی و روانی از بروز ندادن صحیح احساسات به دیگران سرچشمه میگیره و اگر موضوعی با دیگران اذیتت میکنه باید در درجه اول با صحبت حلش کنی.
در کل اگرچه عاشقانه ش و طنزش و فضاش خیلی مورد پسندم نبود اما به خاطر مفاهیم و پیام های روان شناختی سریال دوستش داشتم و راضی بودم.
توصیه به دیدن:توصیه میشه.
نکات منفی:(خطر لو رفتن داستان)
به نظرم جه یول یکم راحت تخیلی بودن کانگ وو رو پذیرفت.جه یول رو همه به عنوان یه آدم منطقی و عاقل و موفق میشناختن.اینجور آدمی قطعا نمیتونه مریض روانیش رو به این سادگی و منطقی قبول کنه و بپذیره آدمی که باهاش 3 سال زندگی کرده فقط یه توهمه.دوست داشتم تو بیمارستان صحنه داد و فریاد جه یول و پافشاری سختش رو وجود کانگ وو رو میدیدم.

قطعا صحنه قشنگی میشد که جه یول آروم و منطقی سر یک بچه توهمی خشمگین و عصبی باشه.همینطور به نظرم نویسنده یکم زود توهم بودن کانگ وو رو لو داد!کاش این شک اواسط داستان می بود نه اوایلش.
بازی بازیگران:
بازی ها همه خوب بود مخصوصا جو این سانگ در نقش جه یول ولی به نظرم انتخاب زن داستان میتونست بهتر باشه.از بازی این خانم خوشم میاد اما از ظاهرش نه!از عاشقانه شون اصلا خوشم نمیومد چون به نظرم جه یول زیادی زیادی از همه نظر از هه سو برتر بود.از طرف دیگه به این خانوم اصلا دکتر بودن نمیومد و این محبوبیت زیادش پیش مردا واسم باور پذیر نبود.
یه مورد دیگه هم خیلی جوون به نظر رسیدن دوست پسرش و اختلاف سنی فاحششون بود.قشنگ میخورد 10 سال باهم اخلاف سنی داشته باشن واسه همین عاشق بودن پسره رو نمیتونستم باور کنم.
سکانس مورد علاقه م:
خداحافظی جه یول با کانگ وو!خیلی احساسی بود.کاملا مشخص بود جه یول داره با یکی از عزیزانش خداحافظی میکنه(الحق جو این سانگ بازیگر خوبیه.جذابم هست.قطعا سریالای دیگه ش رو میبینم)
موسیقی متن(ost):
خوب.
انتهای سریال:
خوب و منطقی.خوشم اومد که نشون داد اکثر بیماری های روانی درمان 100درصد ندارن و خیلی کم پیش میاد یک بیماری روانی کاملا درمان باشه.در واقعیت هم همینه.